برگی دیگر از نوشتارهای چارلی چاپلين به دخترش ژاکلين

برگی از نوشتارهای چارلی چاپلين به دخترش ژاکلين:

اسم من چاپلين است با همين نام چهل سال مردم روی زمين را خنداندم وبيشتر از آنچه آنان خنديدند خود گريستم.

زندگی فقط موسيقی ورقص وآواز نيست

نيمه شب که از سالن آمفی تآتربيرون ميآيی تحسين کنندگان ثروتمند را يکسره فراموش کن.وحال آن راننده تاکسی را بپرس

حال زنش را بپرس واگر آبستن بود وپولی نداشت تا برای بچه اش لباس بخرد " چک بکش وپنهانی توی جيب شوهر او

بگذار . به نماينده خود در بانک پاريس دستور داده ام فقط اين نوع چکهای تورا بی چون و چرا قبول کند اما برای خرجهای

ديگرت بايد صورتحاب بفرستی.

گاه وبيگاه با اتوبوس و با مترو شهر را بگرد . مردم را نگاه کن ودست کم روزی يک بار بگو: من از آنان هستم.تو يکی از آنان

هستی .

دخترم: هنر پيش از آن که دو بال " دور پروازبه آدم بدهد اغلب دو پای او را نيز می شکند.

دخترم: من خواهم مرد و تو خواهی زيست. اميد من است که هرگز در فقر زندگی نکنی. اما اگر هرگاه دو فرانک خرج کردی با

خودت بگو: دومين سکه مال من نيست. اين مال يک فرد گمنام است که به آن محتاج است.

برای پيدا کردن فقيران نياز به جستجو نداری .

اين نيازمندان گمنام را اگر بخواهی همه جا خوب خواهی يافت.

دل به زر و زيور دنيا نبند

زيرا بزرگترين الماس اين جهان آفتاب است وخوشبختانه اين الماس بر گردن همه می درخشد

اينها را گفتم اما بدان من پيرمردم وشايد که حرفهای خنده دار ميزنم.

ولی بد نيست اگر انديشه تو در اين باره مال 10 سال پيش باشد. مال دوران پوسيدگی؟. اين 10 سال تورا پيرتر نخواهد کرد؟؟؟

از چارلی چاپلين پرسيدند خوشبختی چيست؟

گفت: فاصله ميان بدبختی اول با بدبختی دوم.

دردنيا جای کافی برای همه هست " پس بجای اينکه جای

کسی را بگيری سعی کن جای خودت را پيدا کنی.

بدرود