دلم و پاییز شیراز و پاییز بی قواره تنهایی های تهران

مهر تمام شد .
تابستان هنوز تمام نشده است .
من این بی قوارگی فصل ها را محکوم می کنم.
از پشت پنجره نگاه می کنم .
خیابان پیداست و آسمان هم .
نه بارانی ، نه ابری ، نه حتی خنکای نسیمی
فصل ها هم دارند ادا در می آورند .
آره مادر ، تو راست می گویی اصلا
دلم هوای دونفره می خواهد
کمی باران و رعد و برق با بوی خاکی که مشام را پر کند .
این که خجالت ندارد .
من این خجالت های بیگاه را محکوم می کنم.
آفتاب دیگر دلم را حسابی زده است
چشمم را هم
و این خوی امپریالیستی خورشید را محکوم می کنم من
که راحتمان نمیگذارد هیج گاه
هوس کرده ام بدوم روی برگ ها ی خشک
لای شعله آتش سیب زمینی بگذارم
و حجم داغ لیوان نسکافه را در دستانم حس کنم .
بعد آواز بخوانم با صدای بلند
باران موهای ژل زده ام را خراب کند
و یکی از آن ته داد بزند هی دیوانه، بلند آواز نخوان
دست خودم نیست .
لک زده است دلم برای خیس و شلخته به خانه بر گشتن
برای تکیه دادن به بخاری
و نیمه شب صدای باران را از دالان شیشه ای نورگیر شنیدن .
حالا تا می خواهید مسخره کنید
دلم برای پاییز شیراز تنگ شده است

بگویید لوس و رمانتیک است این حرف ها
من هم حرف های زمخت شما را محکوم می کنم
و این پاییز بی قواره را .