ميمون

شكارچيان درون يك نارگيل را خالي كرده و آنرا با ريسماني به درخت آويزان نموده و يا بوسيله چوب و ميخ در زمين پنهان مي كنند. در انتهاي ناركيل شكافي كوچك ايجاد كرده و درون آنرا با مقداري ميوه شيرين پر مي نمايند. اين سوراخ به اندازه كافي بزرگ است كه ميمون بتواند دست خود را داخل آن كرده و ميوه را خارج كند. ولي يك مشت بسته نمي تواند از آن خارج شود. ميمون بوي ميوه را استشمام كرده ، بسوي نارگيل آمده و دستش را داخل شكاف مي كند تا ميوه را به چنگ بياورد. ولي ديگر قادر به بيرون آوردن دست خود نمي باشد.

مشت گره كرده از ميان دهانه سوراخ نمي گذرد. هنگاميكه شكارچيان سر مي رسند ميمون هراسان شده ولي نمي تواند فرار كند. كسي ميمون را به دام نينداخته مگر نيروي وابستگي خود وي به نارگيل. تمام كاري كه او بايد انجام دهد اينست كه دستش را بگشايد اما نيروي حرص و طمع در ذهن ميمون آنقدر زياد بوده كه بندرت ميمون مي تواند خود را از آن برهاند. خواسته ها و وابستگي هاي اذهان خود ماست كه ما را به دام مي اندازد. تمام آنچيزي كه ما نياز داريم گشودن دستانمان ، رها سازي نفس خود ، تعلقات خود و بدينوسيله آزاد سازي خود مي باشد.