بال هايت را كجا گذاشتي ؟

پرنده بر شانه هاي انسان نشست .ا

انسان با تعجب رو به پرنده كرد و گفت : اما من درخت نيستم .ا

تو نمي تواني روي شانه ي من آشيانه بسازي.ا

پرنده گفت : من فرق درخت ها و آدم ها را خوب مي دانم .ا

اما گاهي پرنده ها و انسان ها را اشتباه مي گيرم .ا

انسان خنديد و به نظرش اين بزرگ ترين اشتباه ممكن بود .ا

پرنده گفت : راستي ، چرا پر زدن را كنار گذاشتي ؟ا

انسان منظور پرنده را نفهميد ، اما باز هم خنديد .ا

پرنده گفت : نمي داني توي آسمان چقدر جاي تو خالي است .ا

انسان ديگر نخنديد . ا

انگار ته ته خاطراتش چيزي را به ياد آورد .ا

چيزي كه نمي دانست چيست .ا

شايد يك آبي دور ، يك اوج دوست داشتني .ا

پرنده گفت : غير از تو پرنده هاي ديگري را هم مي شناسم كه پر زدن از يادشان رفته است .ا

درست است كه پرواز براي يك پرنده ضرورت است ، اما اگر تمرين نكند فراموشش مي شود .ا

پرنده اين را گفت و پر زد .ا

انسان رد پرنده را دنبال كرد تا اين كه چشمش به يك آبي بزرگ افتاد و به ياد آورد روزي نام اين آبي بزرگ بالاي سرش آسمان بود و چيزي شبيه دلتنگي توي دلش موج زد .ا

آن وقت خدا بر شانه هاي كوچك انسان دست گذاشت و گفت : يادت مي آيد تو را با دو بال و دو پا آفريده بودم ؟

زمين و آسمان هر دو براي تو بود .ا

اما تو آسمان را نديدي .ا

راستي عزيزم ، بال هايت را كجا گذاشتي ؟ا

انسان دست بر شانه هايش گذاشت و جاي خالي چيزي را احساس كرد .ا

آن گاه سر در آغوش خدا گذاشت و گريست !!!!!ا