شما کدومشون هستين ؟

چهار نفر بودند که اسمشان اين ها بود :ا‌

ا_ همه کس ،ا
ا_ يک کسي ،ا
ا_ هر کسي ،ا
ا_ هيچ کس .ا

کار مهمي در پيش داشتند و همه مطمئن بودند که يک کسي اين کار را به انجام مي رساند . هر کسي مي توانست اين کار را بکند ،‌ اما هيچ کس اين کار را نکرد .ا
يک کسي عصباني شد ، چرا که اين کار ، کار همه کس بود ، اما هيچ کس متوجه نبود که همه کس اين کار را نخواهد کرد.
سرانجام داستان اين طوري تمام شد که هر کسي يک کسي را سرزنش کرد که چرا هيچ کس کاري را نکرد که همه کس مي توانست انجام بدهد .ا

خوب حالا شما کدومشون هستين ؟! ....ا
تا حالا فکر کردين ؟

بال هايت را كجا گذاشتي ؟

پرنده بر شانه هاي انسان نشست .ا

انسان با تعجب رو به پرنده كرد و گفت : اما من درخت نيستم .ا

تو نمي تواني روي شانه ي من آشيانه بسازي.ا

پرنده گفت : من فرق درخت ها و آدم ها را خوب مي دانم .ا

اما گاهي پرنده ها و انسان ها را اشتباه مي گيرم .ا

انسان خنديد و به نظرش اين بزرگ ترين اشتباه ممكن بود .ا

پرنده گفت : راستي ، چرا پر زدن را كنار گذاشتي ؟ا

انسان منظور پرنده را نفهميد ، اما باز هم خنديد .ا

پرنده گفت : نمي داني توي آسمان چقدر جاي تو خالي است .ا

انسان ديگر نخنديد . ا

انگار ته ته خاطراتش چيزي را به ياد آورد .ا

چيزي كه نمي دانست چيست .ا

شايد يك آبي دور ، يك اوج دوست داشتني .ا

پرنده گفت : غير از تو پرنده هاي ديگري را هم مي شناسم كه پر زدن از يادشان رفته است .ا

درست است كه پرواز براي يك پرنده ضرورت است ، اما اگر تمرين نكند فراموشش مي شود .ا

پرنده اين را گفت و پر زد .ا

انسان رد پرنده را دنبال كرد تا اين كه چشمش به يك آبي بزرگ افتاد و به ياد آورد روزي نام اين آبي بزرگ بالاي سرش آسمان بود و چيزي شبيه دلتنگي توي دلش موج زد .ا

آن وقت خدا بر شانه هاي كوچك انسان دست گذاشت و گفت : يادت مي آيد تو را با دو بال و دو پا آفريده بودم ؟

زمين و آسمان هر دو براي تو بود .ا

اما تو آسمان را نديدي .ا

راستي عزيزم ، بال هايت را كجا گذاشتي ؟ا

انسان دست بر شانه هايش گذاشت و جاي خالي چيزي را احساس كرد .ا

آن گاه سر در آغوش خدا گذاشت و گريست !!!!!ا